Rojeke Îvan Denîsovîç
Wek her roj saet di pêncan de, li caxên hesinî yên li pêşiya idarexanê xistin û îşareta ji xew rabûnê dan. Çingîniya ku di şibaka bi qasî du tiliyan qeşa girtî de derbas dibû û dihat, hêza xwe winda dikir. Piştî ku çend caran lêxist, çingînî sekinî. Hingî dinya ewqas sar bû, nobedar dev ji lêxistina caxan berdabû.
Çingînî hat birrîn. Belê derve, bi qasî dema ku Îvan Denîsovîç Şûhov diçû destavê tarî bû. Bes tîrêjên ronahiyê ji sê lampan diketin şibakê; yek ji hundirê qampê û dido jî ji derve...
Nizanim ji bo çi, kesek ji bo vekirina deriyê bereqê nedihat. Kardarên paqijiyê yên bermîla avdestê bi ser daran vedikirin û dibirin jî nedixuyan.
Piştî îşareta rabûnê Şûhov ranediza, ew tavilê radibû. Heta destpêka kar saet û nîveke wan hebû. Û ev dem ne ya dewletê ya wan bi xwe bû. Herkesî dikarî vê demê wek daxwaza dilê xwe derbas bikira. Yên hînî jiyana qampê bûbûn, dizanîbûn vê demê binirxînin. Hinekan ji bo ku ji hevalekî xwe re lepik çêkin ji rûpiştên kevn kawdan didirût, hinekan jî, xizmeta mehkûmên dewlemend dikirin. Gava ku ew ji renzê dihatin xwarê, ji bo ku... | 
