Nûbihar, n° 139

Nûbihar, n° 139

Suleyma çevik

Pak Ajans

Jiyan di herikîna demê de hin caran bêhemdî berê te dide rêwîtiyekê ku dê nizanibî çi bête pêşiya te. Di vê rêwîtiya dawînediyar de her qonaxa ku jê derbas dibî tiştekê li te zêde dike. Ev hêçandin û lêzêdebûnên te ji bo dahatûyek birêk û pêktir hêz û şiyan û hêviya te ya pêşerojê xurttir dike.
Nemaze bo nivîskarekî ku dixwaze xwe bigihîne siberojê, divê van qonaxên hêçandinê yek bi yek bi gav bike. Lew dahênan û hilberîna berhemeke wêjeyî dişibe kar û xebata pîşesazekî ku sal bi sal liv û tevger û hostatiya wî bi pêş ve diçe, dikemile.
Berî çil salan dema min dest bi nîvîsandina helbestê kir, min jî dixwest dengê xwe bigihînim der û dora xwe. Min tu carî hizir nedikir ku rojek wê bê û ez rebenê Xwedê xwe bêxim bin vî barê giran ku rabim helbestên ji bo kovarekê hatine şandin binirxînim û bi biryara min ew helbest di rûpelên kovarê de bêne bicihkirin.
Dixwazim li vir ya dilê xwe bibêjim ku ez niha jî xwe wek şagirtekî şi’rê dihesibînim û ev feraset û hişmendî min bêhtir li nivîsê sor û germ dike. Lê hin caran mirov mecbûr dibe ku barê dostekî an cimaetekê hilgire û peywira xwe bi cih bîne.
Ez baş zanim ku barê li ser milê min pirr giran e. Ji ber vê jî min her şi’rê çend caran xwend, guhê xwe da dengê dixwaze xwe ragihîne jiyanê, yê dixwaze ...