Mirina rojê

JÎLA HUSEYNÎ RONAKİYA FİNDA DİLÊ ROJHİLATÊ WELATÊ MİN BÛ

Ronakiyek mê û bi jan bû ku şev li dû şeva ew Rojhilatê tarîk de geştir û geştir dibû. Jîla ji bo bi şi'rê vêdiket û dişewitî, çunke di şi'rê de xoşewîstî û aştî û çavên zarokên Kurdistan û hemû dinyayê didît. Ew dildareke giyan mişt bi perwane û hîveron bû.

Ji bo azadiya xakê, azadiya jinê, azadiya gotinê dijî, evînî li kû ba ew jî li wir bû. Ew dema ku ev jina perwana dorbera şi'rê bû, jinên nivîskar kêm bûn, perda ser wêje û derbirînê jî stûr bû û tenê ew û çend jinên wek wê ew perda hilavêtibûn. Ez bi xwe ji nêzîk ve, di riya nameyên wê yên ciwan re, dizanim ku şi'r aşiq bû û Jîla jî maşûqê wê bû. Di nava dorpêça ebareşî Îran de, ew serekî ronak û semaya keziyeke firî û azad bû. Jîla... hêşta negihiştibû nîvê pêlekanên jiyan û şi'r û kamilbûna ezmûn, ku destê mirinê ji nişka ve û nehîngir gihîştiyê û ani xwar! Lê belê eger bi çend helbestên ciwan be jî Jîla ji mirin û jibîrçûnê re dibêje:

Hûn bi min nikarin, çend ristên ciwan bes in boyî ku ez qet û qet nemrim û jibîrneçim û her gav di nava şi'ra jiyanê de bim.

Şêrko Bêkes
15.1.2006