Versions- Nûbihar, n° 99 [İstanbul, 2006]
- Nûbihar, n° 100 [İstanbul, ]
- Nûbihar, n° 112 [İstanbul, 2010]
- Nûbihar, n° 114 [İstanbul, 2010]
- Nûbihar, n° 116 [İstanbul, 2011]
- Nûbihar, n° 117 [İstanbul, 2011]
- Nûbihar, n° 119 [İstanbul, 2012]
- Nûbihar, n° 127 [İstanbul, 2014]
- Nûbihar, n° 135 [İstanbul, 2016]
- Nûbihar, n° 138 [İstanbul, 2017]
- Nûbihar, n° 139 [İstanbul, 2017]
- Nûbihar, n° 141 [İstanbul, 2017]
- Nûbihar, n° 142 [İstanbul, 2018]
Nûbihar, n° 142
Suleyma çevik
Pak Ajans
Ev çendîn car e ez di sohbet, panel, civîn an çalakiyeke wêjeyî de rastî peyva “nifş”ê têm. Lê min zêde guh nedida van gotinan. Çiku hê kulliyateke hewçend mezin ku divê mirov an dîroknasên wêjeyê serê xwe pê biêşînin nehatiye nebûye lod li ser bêndera şi’ra Kurmanciya bakur ku em wê bidine bayê (mebest şi’ra modern ya piştî 90î). Her çend kes in em her wek benîştê di devê xwe de dicûn. Ev nayê wê wateyê ku em şi’ra modern nexin nav moxilê û ya pûç û ya baş ji hev cihê bikin.
Berî wextekê ji bo bernameya “rêzgirtin bo gewreyên me”, ez, Kawa Nemir û Selim Temo çûne Wanê. Di rê de sohbeta me her li ser wêje, serpêhatî, anektod hwd ên der barê dîroka wêjeya Kurdî bûn. Li ser pirsa Temo “te û şairên Tîrêjê we hev dinasî? Hin caran hûn li gel hev diciviyan?” min got, na. Ta niha jî min û hin ji wan şairan hê hev nedîtiye (Rojen Barnas). Temo li min vegerand û got: “Nexwe hûn ne nifşek in.” Min bersiv neda û ji xwe ne hewce bû. Lê peyva “nifş”ê her di quncikek hişê min ...
|
