|
BÛÎN, ZARUTÎ Û CAHILTÎYA ROSTEM
1. Çîroka Zal
Carekê pelewanekî go:
- Zalê zer kal bûye û guhada jî gran bûye, ezê ewî bicêrbînim; çika kalê zal hewarêra çawane.
Pelewan çû dîwana zal û got:
- Apê Zal, dibê zabilê çerê, koka pelewana anîne, em neçine hewarê?
Zal caba wî da, go:
-Lê tu heta niha hê sekinîî?
Zal emir dike ser pelewanê xwe, wekî kergedanê wî bikșînin, ewana kergedanê wî kișandin, Zal syar bû, çû. Wî çaxî pelewan jî çûbû mala xwe û çaxê ew hat û ji pelewana pirskir:
Go: - Ka zal?
Wana go; - Te Zal xapand. Zal çû zabilê.
Û pelewan pê dikeve, reva dighîje dike û nake Zal nabihê, ew ditirse, destê xwe rima wî kilît dike û çaxê Zal milê xwe bilind dike, pelewan hespêva bilind dibê û destê xwe pê ber dide û qalim dike gazî, wekî wî nas bike, lê nexe, dibê:
-Apê Zal, hewar derewe.
Û zl dibê: - Qeda bê dinê, derew jî hatine dinê? - û hespê xwe dizvirîne.
Wî çaxî ezrahîl xwe dike rengê dewrêșekî û ser riya herda disekine, dixweze qewara herda bicerbîne û lavayî waha dike, dibê:
- Gelî siyar, barê min barkin.
...
| 
