|
ÖNSÖZ
Yazılanlarda yaşamları iyi şeylerden bahsedildiğini görmememizin nedeni kötü şeylerin bizde daha derin izler bıraktığındandır. İyi ve kötü şeylerin birbirine dönüşmesinin bunda büyük payı vardır. Yazma nedenimizi başkasına anlatmadan önce kendimize sorduğumuzda iyi ve kötülerin biz ve ötekiler için bıraktığı izin derinliğini sorgulamadır.
Bütün eski kentler gibi dar sokakları ve duvarları taştan bir mahallede yaşayan altı yaşında bir çocuğun gerçek bir köy yaşamı yüzleşmesinden günümüze ses ve kokular birbirine karişır.
Birinde evleri kuşatan mahalleler, mahalleleri kuşatan surlar taştan kente doğmuş özgür "ben" arkadaş, yoldaştır. Ötekileri kuşatan evler ve mahalleler kerpiç ve topraktan köye ait köle "biz" hısım, akrabadır. Ben ve egemen babanın kültür dili Türkçe'dir. Biz ve ezilen ananın dili Kürtçe'dir.
Yașamın ve yaşantının hikayesi bu kadar basit değildir. Olan ile olması gereken mücadelesinde ait olan biz'in içinden çıkan ben, özgür benin içinden çıkan biz yani iyi ile iyi, kötü ile kötü arasındaki görünenin içinde görünmeyeni anlatmaya çalışan insan veya insanlık dramıdır.
Akışa ve karanlığa inat,
Balık suya vurur.
Karanlığı yarar şimşek.
Acıda Kardeşlik ve Ceviz Ağacının Gölgesi
Her şeyin Yazlık Kasır'ın yapımında değiştiğine hâlâ inanamıyorum. Olay 1920 yılının Bahar aylarının ortasında kıtlık ve seferberliğin gölgesinde Mardin ilinin Sürgücü Aşireti'nin otuz üç köyünden biri olan Awina'de yaşandı.
Son yıllar pekiyi geçmemişti. (93 Rus Harbi) Savaş birçok bölgede korkunç etkisini sürdürürken, Ağamız sayesinde bir lokma ekmek bulabiliyorduk. Günlerden bir gündü. Hangi gün olduğunu hatırlamıyorum. Sıcak bir gündü. Haciko:
—Abdulkadir Bey çok acele seni bekliyor, dedi, Şaşırdım. Haciko, "Mahmûd'ê Xidir, oyalanma!" deyince, bunun önemli bir iş olduğunu anladım. Soluk soluğa giderken, Haciko'nun telaşı beni sardı. Çarıklarımı bağlamadan dışarı fırladım. Evin karşı yamacında, köyün tam ortasında dağlarla çevrili bir ova vardır. Ovanın ortasındaki tepede bölgenin muhteşem kasrı, bütün ihtişamıyla görülür. Bu kasra doğru koşar adım çıkmaya başladım. Abdulkadir Bey'in karşısına çıktım, yumuşak bir sesle:
—Beyim beni emretmişsiniz, dedim. Abdulkadir Bey öfkeyle:
.....
| 
