Dersimli Memik Ağa

DERSİMLİ MEMİK AĞA

Memik Ağa öğlene doğru uyandı. Uyanır uyanmaz "Yemoş!" diye bağırdı. Karısı hazır bekliyormuş gibi içeri girdi. "Traş olmam için su getir!"
Hizmetçi Kemiz Kadın, içinde sıcak su bulunan ibrik, leğen, sabun ve havluyu alışılmış hareketlerle her zamanki yerine bıraktı.

Ağa bir kürsüye oturarak önce sıcak suyla ıslattığı yüzünü sabunladı. Sonra bir iki gündür uzamış, yarıdan çoğu kırlaşmış sakalını indirdi. Keserken bıyıklarına çok itina ediyordu. Kendisine çok yakışıyordu onlar. İki üç ayda bir birazcık düzeltirdi sadece. Yoksa bıyıksız olduğunu hiç hatırlamazdı. Zaten böyle bir şeyi düşünmek bile olanaksızdı. Bıyık, erkek olmak demekti. Şan, şeref ve namustu. Sever gibi okşarcasına bıyıklarım burarken, aynada kendisini izliyordu. Geceleri yatmadan önce bıyıklarını yağlar, üzüm sürer, çoğu kez de istediği formda kalsınlar diye bir bezle bağlardı. Onu bir gören bıyıklarından ötürü bir daha unutmazdı.

Kahvaltısı hazırdı. Yer sofrasına otururken:
"Çocuklar nerede?"
"Bilmiyorum. Herbiri bir tarafa gitmiştir." diye yanıtladı karısı.
Kahvaltı süresince hiç konuşmadılar. Yemoş, bunca yıldır birlikte aynı yastığa baş koyduğu kocasını izliyordu. Kendisi kuru zayıf bir şeydi. Kuvvetli bir rüzgarda ayakta duramayacak kadar zayıftı. Kanı adamakıllı çekilmiş yüzü, beyaz ile sarı arasında görünüyordu. Pörsümüş, buruş buruş olmuştu. Dile kolay onbir çocuk dünyaya getirmek. Beslemek, büyütmek, evlendirmek. Dindar, iyi kalpli, kimseyi incitmekten korkan bir karakteri vardı. Her gün Duzgın'e (Düzgün Dağı) döner onunla konuşur gibi uzun uzun mırıldanırdı. Yılın büyük...