|
MÊVANÎ Û MAZÛVANÎ
Hebûye û tunebûye. Rojek ji rojan roviyekî kone diçe ber hêlîna leglegê û silavê didê. Legleg silava roviyê kone werdigire û sedema vê serdanê dipirse. Rovî dibêje:
“-Xwîșka legleg, ez dizanim ku te hêlîna xwe li ber perê esmanan çêkiriye û tu tenezilî me nakî; lê dilê min heye ku te vexwînim șîvekê.”
Legleg dibêje:
“-Birayê rovî! Ev ne eyd e ne jî erefat e. Te xêr e, çi qewimiye ku tu mêvanan xwedî dikî?” Rovî bi konetî dibêje:
“-Dawiya qezenca dinyayê mirin e. Min di emrê xwe de pakiyek nekiriye. Çavê min lê ye ku beriya mirina xwe qenciyekê bikim û wisa derkevim hafa Xwedê.” Legleg pêșniyara roviyê kone û dibe mêvanê wî; lê rovî dest ji rovîtiya xwe bernade. Rovî radibe, șorbeyekê çêdike, valayî leganên tehtevêlkî dike û dide ber mêvana xwe. Legleg çend nikilan lê bixe jî tiștek bi ser nikilê wê ve nayê. Rovî dike șelpe șelp, legana li ber xwe dadilêse û diqedîne. Legleg jî emadê xwe xera nake, roviyê kone vedixwîne șîvekê, xatirê xwe jê dixwaze û diçe ser hêlîna xwe.
Dîtira rojê legleg jî șorbeyekê çêdike, valayî șûșeyên devteng dike û dide ber mêvanê xwe. Rovî carekê diduyan zimanê xwe li devê șûșeyê dixe; lê tiștek bi sere zimanê wî ve nayê. Legleg jî binoșîcan șorbeya xwe fir dike û vedixwe.
Rovî lê dinêre ku leglegê ji ber hîlebaziya wî ceza dayê, lewre șorbe di vê șûșeya devteng de daye ber wî. Ji ber vê yekê jî pir diqehire, xatirê xwe ji leglegê dixwaze û diçe.
....
| 
