Türk Sinemasında Kürtler

BİR NOT (ÖNSÖZ YERİNE)

Her kitabın kendi içinde bir hikayesi vardır. Bu kitabın hikâyesi de Aras ve Sara’dır. Vahim kazayı, 2001 yılının 31 Ocak’ında gelen bir telefonla öğrendim; karşıdaki ses Sara’nın boğulduğunu söylüyordu. Cesedi aylar sonra gölden çıkarıldı. Sara öldükten sonra Aras, garip bir şekilde, ilk günlerde kazaya inanmadı, herkes gibi davrandı. Ona göre Sara tam şuradan çıkıp gelecekti ya da bir kahvede oturuyordu saatlerce, birazdan gelecekti; oturup film konuşacaklardı ya da bir roman. Sara’nın ölümünü kabul ettiği gün, anladım artık yaşamayacak. Doğru yaşamadı, ölmedi de; ikisini de beceremedi, pis bir tükürük gibi yapışıp kaldı hayatın boğazına. Sonra çekip gitti. Bir yıl sonra görüştüğümüzde, bir bavul verdi, bu ne diye sorduğumda, “Cesedim,” dedi, “dokunamıyorum”. Bavulu açtığım zaman Sara ve Aras’ın fotoğrafları döküldü. Bir fotoğraf Heybeliada’da, biri Gülhane’de, bir diğeri Sirkeci’de. Hepsi de şipşak.

Sara’yı tanıdığım zaman sinema diye bir derdi vardı, ben de bu sıralar Kemal Tahir’le ilgili bir kitap yazmak istiyordum. Sahaflarda ne kadar kitap varsa topladık birlikte; Kemal Tahir’in ayakkabı numarası, Yılmaz Güney’in terzi ve berberine kadar her şeyi bulduk.

Sara’nın ölümünden sonra arkadaşımı gördüm, hayatında değişiklikler yok değil, vardı, ama hâlâ Sarayı seviyordu. Karar verdik, o bana film toplayacak, ben Sara’nın anısına bir kitap yazacağım ve bu kitabın adı “Türk Sinemasında Kürtler” olacak...

Kitap böyle doğdu, ama hemen harekete geçemedik, ben de unuttum. Kenan Dölek çıka geldi, yoksa ben ona çekip gittim mi, bilmiyorum; Kenan’la bir kitap hayalimiz vardı: Yılmaz Güney ile ilgili anıları toplamak. Ânı dediysem Güney ile ilgili yaşayan kimselerin anıları değil. Mesala Kenan, terzi çırağıyken, beş kuruşu kazandıktan sonra kaçmıştı, nereye mi? Sinemaya elbette, Güney’in filmine; böyle bir kitap işte.

Galata, 2007