Digirê: Helbest

PÊŞGOTIN

Gelek caran ji devê misyonerên biyanî yên li Kurdistanê geriyane tê bihîstin ku pirraniya Kurdan şaîr in. Ev gotineke di ciyê xwe de ye. Ji ber ku, her merivê kurd, çi jin çi mêr, di jiyana xwe ya rojane de bi dengekî melûl disitrê yan jî helbestan dibêje.

Gava meriv li berhemên nivîskarên Kurd dinêrê ev rastî hê zêdetir xuya dike. Pirraniya berheman ji helbestan pêk tên. Li gora bîr baweriya min ev jî serbilindiyeke Kurdan e. Bila ev xusûsiyet jî bibe malê Kurdan.

Dema Mihemed Abbas bi helbestên xwe hat û ew pêşkêşî Enstituyê kirin serbilindiyeke kurdî di rûdêna wî de xuya dikir. Ev serbilindiya wî, rûhê kurdî, hişyarbûna neteweyî di hemî helbestên wî de jî xuya ye.

Tiştê ku di helbestên Mihemed Abbas de bala min kişand jî awayê nivîsandina wî ye. Wî awayê serbest bi kar anî ye. Lê di eynî demê de jî her helbesta wî ji sitranê re amade ye. Ew jî tê wê manê ku helbestên Mihemed Abbas ewê di pêşerojê de ciyê xwe yê hêja di nava nivîsa kurdî de bistînin. Ma nayê bîra kê ku dema rehmetiyê Cigerxwîn digot “ew helbesta ku ji sitranê re ne amade be helbest nayê qebûlkirin”.

Dayikên Kurd

Ne dayka min tenê kal e
Mala wê bê min sar e
Daykên kurdan tev weke wê
Mane li ber dîwar e

Çavê wê tim li rêya min
Hêstirên wê têne xwar e
Dayka min naçe ji bîra min
Dilê min jê re şiyar e

Dayka min negirî
giryê te nayê guhê min
Hêstira ne herikîne
û xwe ne helîne ji bo min
Bûn çiya û newal
surih neqeba te û min
Weke xewnê
tim sûretê te li ber çavê min
Tê guvaştin ev dilê min
li ser te û zarokên min
Di xurxurin wek piringa hêstirên min
Dişewitîne rêçika hêstiran rûwê min
Hun her tim weha delal
Li ber çavê min

..…