|
DÎMENÊN DERIZÎ
Bi peşkeke barana werza li ber çûnê tagirtî û lerzok, buxa
paca min te dibişire vêga narîn û şikestok, Û çavên min
diqefile li bişirîna zerika reş, xweliya min a li agirê xwe
digere ji bo dêrana ber bayê êvariya xela dîtina te distewe.
Firk diwênim li algûşkên xwe, tiliyên fitîla çirên sifir.
Newêrim derkevim derve.
Li esmên nexşeyeke guncanî. Dilkêşiyeke hingurîn. Di
hunkûfê spêleya takrihaniya guliyên te de hêlaniye çirgîtiya
perwazên pelçemokên pelepoş im. Şevbihêrka çivîkan
dibilîne nîvcomayîna çêra peravên paxila te. Li cûnitiya
şêlû, şarokeriya şewareya şîlanên gulgeşta sîngê te dikin,
bîranînên di kalanê bê de tewirîne.
Zehara çirîsîna niqrîskên kelegiriya kevajkêr, di kemînên te
yên bi dahfikiya çavên te sazbûyî de basko dibe.
Û di kodika mêrxasiyê de ko dibe mêranî...
Esmer dizivirin ser şûva felcî, sikratên bejî di xelekên dix
ana ji
razana paşila te difûriya de, çarpî bi çarpî. Û reş dixeniqe bi
dastana evînê ya ji neya Rustem Hesen xunavî diherikî.
Mayende dimeye bêhna xemrî li malzaroka tariya çîrvîrî.
Newêrim derkevim derve.
Siya şewlî stewr şikiyaye ji ber xewma mijangên mûçekêr û
nepenên nepişî çilkiyane şaneyên bêkêr. Di bêrîka qutikê
zeyên malkambaxiya min de, kifnik girtine qinên giliyên
bêxêr. Û kevzî ye zayîna keviyên zayok, li rûkewiya
rapelûşkên dekzaniya reşika razayî. Li çenga çilkên çivîkên
çelînî dişitlîne bizrê riziyayî.
Li hundir koçer im koçêr im xwe diçêrim. Newêrim...
Ku derkevim di rehleya dergûşa bêdoş de, dê xwînêriya
pirtûkên te yên bêpeyam bikim. Di merzên zeviyên te yên
kilkirî de. wê bitefirin şevçiraxên şengîtiya şabûna şermok.
Bi tûka nivîşkê kila kulên kurmî, xurîniya tisîbûna newaya
xalxalokên li ber perên reşçemiya şevîniya te distirênin
dişikênim.
Û li ser sêwîbûna rûbarên kêferatî bê xwe diseridim.
Xortaniya viritî di kulik de bi çelê fal ketiye. Û xaçerêkên
çîrokên xwe bi ferşikên xizaniya tirsdêr a zimanşikestina ji
ber gefxwariniya sotîner, resîf dikim.
Şikarteyên min ên geşta parsa sala berfa sor, derî bi derî yên
taxên te bi dahnûyî belav dibel ji xêra diranderxistina
derdên derz li deriyên min xistine û şor diçerizînin rehên
min rewrewkên revok ên rê li ber rawestîna perestîşkirina
min digirin a li peristgeha bê min pişka min lê ketiye.
Kêliyên wêrek li nêrekên şaxên dugulî yên şîngulî dixeyirin.
Dema li ber çavîka tifika li binê dara sincî, destarê hêra
bêhna te, dineqirînim. Û rojiya rojên rênêrînê di dawa
heyva remikî de ya mişaxa mîrata te ya gezokî lê raxistî ye
kitim dibin.
Di kulabeyeke kulêmekî de, bi şeva pengavî re îşev bi
pirikeke parsekî girêdayî me.
Û di kêliya sînorê xwekuştineke sêwî re binxet dibim.
Kulên Kulekên Kul
Li ser kaniya hêmayan helbestekê ji tîna fetisî me. Û di
êvareke çiksayî de qeşa girtiye pênûsa min a hibra wê ji
xunavbarîna hestên ji min xeyidî.
Li taldeya heyveroneke qerimî bi çiziyeke xayisker dibim
misqalek, li bergiya moristanên mişt morî.
Bîranînên min bi dirûvê xwedayekî bêqewmayî, parsekî dixilmişin,
di çengan de awirên keskînî û riziyayî.
Ji giyankêşiya hêsirên giryana gincirî re hûr dinehwirînim
hêmayên ji ber bişirîna kurişkî girtî. Kîte bi kîte ji lêvên ku
bi ramûsanan disincirîn, li taldeya siya dêliya di heyveronê
de ji şerma çavên pitûyên xwe digirtin bi pelên qasidokên
dûalî.
Li qelîştokên esmanê devê xwe, bi şoriya xwêdana dewsa
zîvguharên hunera telkarvanan,
-hilma te-
ya devê berxikên mijo, yên di tûrikên bêrîvanên fediyên
xwe di sînorê dengneçûna gundiyên fesad de li bakur
direşandin.
.....
| 
