|
I.
Stêrka bêheval, roj e, dilpêketiya rojbûna xwe ye?
Roj tê, koz dikeve hewa, av, axê; tavê dide jiyanê
Eşq in dîjle û ferat, erd û ezman, pevre diherikin.
Ruhber an ne ruhber, her tişt, bi xwe li ser xwe ne.
Mirov, ne wek ên niha bûn di demên bênivîskî de,
Bi xweserî pêk hatine û ne bihuştî ne, ne dojehî ne
Em jî wanî ne, ji çi ne û ji kê ne, divê bên veristin!
Em, ji tavên bi xeml ên dewlemendiyên cîhanî ne
Ku bi dilêş in! Dil, bi dil in, şanogerên gerînde ne
Û ji wek mirovan mirovtir; li deman, bi demtir in!
Û çemek, ji çeman, em dê vebêjin bi çemên stêrîn,
Stêrk, mînanî kuliyên berfê dihelin, şên dikin erdê
Herikînên me, pêde çem in ku bêyî avan jî çem in!
Stêrk mecazî ne, xeml û xeyal in ji dîmenên me re
Û stêrîn, ji wan hatine afirandin, bi perên me ve ne
Birisîn û mirisîn, gelek bi bal in li herikînên çeman
Em heliyan bi ristinên tîroj û tavan, bi lehiyê ketin!
Av ne di kab û tasan de, di çemên xwe de dibin çem
Û tavên stêrîn jî li gorî şûn û hêzên xwe, bi pêl dibin
Ew herikînên wan, ne mîna yên av, çem û behran in!
Daxwaz in ku ezman, reşbînî û bi mij û dûman nebin
Û çol û çolistan, çiya û gelî, zozan û rast, ger û guhar
Bendav, gol û derya, hemû der û ber, jê re karîgeh in.
Ji heyînên asîmanî girtin, danîn; bûn ên axî û candar
Ji roj, heyv û stêran re gotin: em in ên dîjle û feradî!
.....
| 
