Bîranîn û Serhatî

DILÊ DÊ

Min û hevalê xweyî Mîrzo hela salê xandinêda ji hev hez dikir, lê wextê em herdu jî mezinbûn, zewicîn, bune xudanê kom-kulfet, mal û hal me diha gelekî ji hev hez dikir û usa jî kulfetê me herdu mala. Rojeke meha gulanêye şemiyê bû. Roê gulîyê xweye zerîn raweşandibûn ser bedewetîya tebîyetê, kêfa meriva xaş dikir. Wê rojê giradarê minî Mîrzo bi kulfetê xweva tevayî hatibûne mala me. De mal bû, me xura xar, vexar û em bi hev şa dibûn. Ro îdî ji nîvro şikestibû, nizanim seva çi, bona çi Mîrzo kete mitala. Rast bêjim, mitalê wî hinekî hukumî ser min jî dikir. Min xast ji wî bipirsim, çi te qewimîye, lê wî mecal neda min, li min mêze kir û got:

- Biradarê elî! Ev rasthatina kulfetê herdu malê meye tevayî xeysetekî zef başe, em divine kulfetê malekê û em hew dizanin, wekî em ji malekê cihê bûne. Ezîzê min! Em hindikî diçine gund, cem qewm, pismama, eva sala dudane ez ser meta xweda neçûme, nizanim halê wê çiye? Îja zanî ewa çewa ji min hez dike?

Dû gotina Mîrzora kulfetê herdu mala, elbêra topî dora wî bûn, min îmkana xeberdanê neda tukesî û gotê: 

- Mîrzo can! Eva çend salin, wekî em hevra biratîyê dikin, em tevayî çûne mala bavê te, qewm pismamê te, lê te heta roja îroyîn derheqa meta xuda ...