|
ŞI’R
Ev helbestên xakî,
Ji bavê min Hesê Osik re,
Yê ku negihiştim rûyê wî bibînim...
Lê peyvên xwe wek neynikeke zîvî hiştin ji min re...
Ji diya min Sara Aliya Reş re, ya ku bi bêdengiya xwe,
Gerdûneke dilovan bexşî min kiriye
diyariyeke piçûk e.
Wêneyên Reş û Spî
Siwarî
Çaxê reza ye,
Zerî ji qurafa tirî tê.
Payiz li ser kirasê wê
Li nav wan kulîlkên biharê
Dixeniqe...
Li keviya binê pirê,
Hîna nû destê xwe dike nav ava Dijlê
bi ser neynika rûyê wê de ditewe
Li pişt xwe dengê simê hespekî dike.
Çawa li pişt xwe dinêre
Du çavên reş î kildayî yê fêrisekî
Dilê wê jê didize...
Siwarî bi bayê bezê winda dibe
Li şûna wî cengbazî desmaleke sor şîn tê...
Zerî wek ku bihingive birînekê,
Wek ku rahêje qerenfîlekê
Wê desmalê radike,
Derbasî qesra li kendêl dibe...
Li ber pencere rûdine,
di rûpela şeveqa xwe de
tu gihiştinan naxwîne,
reşbînî dilê wê dorpêç dike,
bêdeng agirê nava xwe
Bi xwişka xwe Dijleyê re par dike
Wê qasekî din,
Zînê jî were
li wê keviyê mûman pêxîne
Û wan herdu çavên Mezopotamya
Ji girî ziwa bike...
| 
