Folklora Kurdan, n°3
Gultan Kışanak
Șaredariya bajarê mezin a Amedê
Silaveke zozanî. Li we û civata hûn lê hazir. Di ve germegerma havine de ji silaveke zozani xweştir herhal li lişt tune ye. Ku mirov niha li Kaniya Kewan runişta û tasek ava sar vexwara an li Zozanên Feraşinê siyabo û mendik berhev bikira an jî Çiyaye Kizwanan pişta xwe bidaya kevireki Kelha Selehadinê Kurd û li deşta Heseke bineriya an ji li Efrînê li bin dareke Zeytunan bûya. Ev dimen hemû ji xweş in lê di hemuyan de tiştek kêm e. Dawiya wan hevokan wiha ye: û di destê mirovi de Kovara FoLklora Kurdan hejmara 3. hebuya dê dinya li mirovî bibûya bihişt. Biqasi ku em pe dihesin dibejin kovara we/me büye teberik û kes peyda nake. Dema hûn wisa dibejin çiqas kefa me te. Çimki em hingê tê digihen ku em kareki biqimet dikin. Ma hemu tistên biqimet ne wisa ne. Ka li derdora xwe binerin hûn ê bikaribin zêr û zîv û durr û yaqûtan bibinin. Nexer. Ew ji wek kovara me kem tên ditin. Bi xêr sala bê ango pistî hejmara 4. hûn ji me nexwazin ji weki ku Mirade Kinê dibeje- em e koteki, bi dare zore kovara xwe bidin we. Hingê dê sewta we sar bibe.
Henek û genek bila bimînin bi reya xwe, em werin ser ... | 
