Mamosteyê sêyemîn Xanî
H. Mem
Enstîtuya Kurdî ya Stenbolê
Dem, mekan û mirov, hêmanên bingehîn ên raboriya me ne. Digel ku ji van, dem û mirov hêmanên guhêrbar in, lê ya din di dîroka jiyana me de tim eynî ye. Gava ku mirov ji rastê winda dibe, bi ajara (eslê) xwe, bi hiştina kûrahiya rêça xwe tê bibîranîn; ev yek nemirîtiya mirov pêk tînin.
Ê ku dem û cih bi mehne dike mirov e. Ê ku demxeya xwe li her du hêmanan dide, dîsa ew e. Di çaxên berê de, gava ku mirov negihîştibû zengîniya îradeya xwe û ne jî fehmberî zeman û dinyaya me ya çerxa hêşîn bûbû, hê di jiyana xwe ya siruştî de mabû. Lewma şopeke ku îrade û hestên pêşiyên me bi me bide zanîn, nehiştine. Fosîlên ku ji wan mane jî, hemtayên fosîlên candarên din in.
Piştî ku mirov bi aqil û hestên xwe ve dest pê kiriye kemiliye, hîna... | 
