Xem vedixwum bi tasa sor ji demê
Bêriya min!
Her dema ez çavên xwe digirim û li ser bîranînên xwe yên bi pelê guliyê hejîrê ve daliqiyayî, li ber peravên golê serpişt paldayî, li jêra sîha çinara kevnar razayî, li pey nêçîra ajeleyan bazdayî, li ser kabên pîrê pormizdayî, ji şeva tije pîrebok û veşartokan bizdiyayî, di nava çepera bexçeyê xalê Simaîl de li ber keysa hinar û gwîzan qelizandî, bi striyên têlên hesin ve goştçûyî, li kolanên şildimbildim û ixpîxê terqiyayî mane difikirim, bêrî mîna pizotekî ji agirê xwîna axê û peyvê di çavên min de xwe vedimirîne. Û bi xweliya xwe jî mirina spî dibarîne bi ser keskatiya emaneta bav û dayan. Wê demê ez bi ser hev de têm givaştin, di kefa destê salan de biçûk dibim. Ji lêvên salan dinuqitin biranînên nekewandî bi ser tembiya axa bavê de. | 
