Meyro
Mehmet Emin Bozarslan
Çıra
Sîdar, dıgel hevalên xwe lı êxur dılîst. Zarûkên gund hemî lı wır bûn. Dema kelekel lı hawırdor rûnıştıbû, ketıbûn êxur û dest bı lîstına veşartokê kırıbûn. Jı wê demê ve bêhn nedabûn xwe, her dılîstın. Nîvro şıkestıbû êdî. Lê hê jî dev jı lîstıkê ber nedabûn.
Sîdar, jı nîşka ve çızekî dı nava xwe da hıs kır. Dılê wî buhurî. Hat bîr’ê ku bırçî ye. Fıravîn nexwarıbû. Sıbê kerîkî nan bı tasekî dew xwarıbû. Jı wê deme vır da tu tışt bı devê vî nebûbû. Zewq û şêrînîya lîstıkê bırçîbûn jî, fıravîn jî jı bîra wî bırıbû.
Deng lı hevalên xwe kır:
.....
Mehmet Emin Bozarslan, bu hikâyelerinde Türkiye'de ilk kez yeni bir yöntem ve değişik bır teknik uygulamış; önce Kürtçe olarak yazdığı hikâyelerini sonra bizzat Türkçeye çevirmiş ve böylece hikâyelerin hem yazarı, hem de çevirmeni olmuştur.
Meyro'da toplanan hikâyelerin bir başka özelliği, Doğu Anadolu'da hâlâ geçerliliğini koruyan efsanelerin ve batıl inançların toplum yaşamındaki olumsuz etkilerinin ustaca işlenmiş olmasıdır, "Jı Me Çetıra" (İyi Saatte Olsunlar) ve "Tabırr" (Sıtma Kesici) hikayeleri, bu olgunun en çarpıcı ve aynı zamanda en dramatik iki örneğini vermektedir.
Tek parti döneminde halka yapılan baskı ve yaratılan jandarma korkusu, bunun halk yönetim ilişkilerinde yolaçtığı yozlaşma da kitapta başarılı bir üslupla eleştirilmektedir. "Kumê Tiftik" (Tiftik Kalpak) ve "Heste" (Çakmak) hikayelerinde bunu görmek mümkündür.
Halkın içinde bulunduğu yoksulluk ise, diğer hikâyelerin yanı sıra, en belirgin biçimde, "Sıtıl" (Kazan) ve kitaba adını veren "Meryo" da gözler önüne serilmektedir.
Meyro'daki hikâyelerde göze çarpan ve tüm olarak kitaba çarpıcı, sürükleyici bir nitelik kazandıran bir diğer özellik de, hepsinde "kara mizah" temasının başarılı bir biçimde işlenmiş olmasıdır.
| 
