Dilşa

Dilşa

Hingê me li dibistana seretayî dixwend. Di nav me de tenê kekê min piçekê bi Tirkî dizanibû. Ez û birayê xwe yê biçûk, me yek peyvekê jî bi Tirki nizanibû. Le em bi kekê xwe serbilind bûn, ew dipeyivî û wî gelek caran di ber me de jî bersîv dida. Ne rihet bû, lê vê disbistana ku Kurdî lê qedexe bû û cezayê peyivînê barek lêdan bû, bi Tirkî zanîn merîfetek mezin bû.

Di serî de kekê min qet nexwestibû ku dest bi dibistanê bike. Diya min pirr bi kekê min re pev çû, pê re şer kir û têr li kekê min xist. Cara yekem bû ku ez li lêxistina diya xwe ya bi vî awayî dibûm şahid. Pîra min jî bi vê yekê gellek acis bûbû û nedixwest ku diya min bi me re şer bike. Pîra min digot:

- Keçê, ma hema naxwazin bila neçin dibastanê. Ma te negot wê kevir bibare!.. Sêwî ne, gune ne! Ev te çi ye ji wan gidî. Hema nexwînin wê çi bibe. Te negot wê kevir bibarin: Ma bavê wan xwend, ma kalê wan xwend ku ew kêm man!

Diya min bi hêrs lê vegerand:
- Bila neçin, bila bibin şivan û gavan!