Muhtasar hayatım, Kemalizme karşı Kürt aydın hareketinden bir yaprak
Ben bu hatıralarımı, nasıl Kürt yurtseveri olduğumu, altmış senelik hayatımda bu uğurda nasıl mücadele verdiğimi, bu yolda nasıl ilerlediğimi, çocuk yaşımdan itibaren sekseniki yaşıma kadar geçirdiğim tatlı, acı ve bazen de pek acı hayatımı, arkadaşlarımın ısrarlı isteklerine uyarak, mümkün olduğu kadar kısaca anlatmak maksadı ile yazıyorum.
Ben Diyarbekirliyim, Cemil Paşazade Kasım Beyin oğluyum. Doğum tahimim 1891'dir. Yani sekseniki yaşındayım. Cemil Paşa 1902'de vefat ettiği zaman ben onbir yaşında idim. On amcam vardı. Babamla birlikte onbir kardeş idiler. Babam kardeşlerin dördüncüsü idi. Babamın üç kızkardeşi vardı. Babam ve üç ağabeyi Diyarbekir'de okumuşlardı, fakat kardeşlerinden altısı lise ve yüksek tahsillerini İstanbul'da ikmal etmişlerdi. Üç halam, hemşirem ve onbir kız amcazadem Diyarbekir okullarında okumuşlardı. erkek amcazadelerimden beşi İstanbul'da tahsillerini tamamlamışlardı. Cemil Paşa'nın oğulları, kızları torunlarının hepsi okumuşlardı. Kısacası, Cemil Paşa'nın bir tek ümmi (okur yazar olmayan) evladı yoktu.
Cemil Paşa'nın vefatında onbir oğlunun yaşadığını yukarıda yazmıştım. Bu onbir kardeşin yedisi evli idiler. Bunların kız ve oğlan çok çocukları vardı. Evli olmayan dört amcam daha çocuk idiler. İkisi benden dört yaş büyük, diğer ikisi benden birer yaş küçük idiler. Zavallı Kemal ve Cevdet amcalarım Kürdistan şehidiydiler. Türk kurşunu ile şehit edilmişlerdi.
Ben, dört amcam, bir halam, üç kız amcazadem, küçük kardeşim Şemseddin (Türklere kurban gitmiştir) ve dört amcamın oğulları, yani biz ondört çocuğu hususi hocalar üç sene evde okuttular. Sonra, 1901'de kızlar kız okuluna, oğlanları Askeri Reşidiye okuluna gönderdiler.
..... | 
