با این رسوائی، چه بخشایشی؟ : تحلیل مسائل سیاسی کردستان

مقدمه

اندیشه نوشتن کتابی درباره کردها و کردستان در یکی از بعد از ظهر های آفتابی ماه اوت 1986 در پلاژ تقریبا خالی از جمعیت ساوث پیچ در کناره مارتا وینیارد در ذهنم پا گرفت. حتی در این لحظه هم صدای خودم را می شنوم که در فواصل اندکی که لیوان های پلاستیکی را از باده سفید پر می کردم به همسرم که در این باره تردید داشت می گفتم: « این کار را می کنم: توجهم را بر گوشه فراموش شده ای از خاورمیانه متمرکز می کنم، به سبک سده نوزدهم سه ماهی کشوری را که وجود ندارد زیر پا می گذارم.» این طرح، یک خیال پردازی تعطیلاتی بود. باید می دانستم. راستش، اطلاعات بسیار اندکی درباره کردها داشتم- کم بودند غربی های که اطلاعات درستی از این مردم داشتند. تجارب دست اولم ظاهرا چندان خوش نبودند، اما در جریان وقایعی که در بیروت روی می داد کنجکاویم را برانگیخته بودند؛ آنوقت ها بیروت خبرنگار واشنگتن پست بودم. در روزهای اولیه جنگ داخلی لبنان در 1975 تفنگچیان کرد کسانی که خود را مائویست می خواندند به زور اسلحه مرا از آپارتمان محل کارم بیرون کرده بودند. نظر سوء خاصی نسبت به من نداشتند: در آن حوالی اقدام به تعرض کرده بودند، و من « مزاحم » بودم. آنچه داشتم به غارت رفت، و من دیگر از خیر همه چیز گذشتم. چند ماه بعد شاهد بیرون راندن همین کردها و فلسطینی ها و شیعیان لبنانی از سوی شبه نظامیان مسیحی مارونی بودم که برای « تامین» مقر فرماندهی خود این مردم را به زور اسلحه از خانه های محقر خود، واقع در محله فقیر نشین و منزوی شهر، راندند. سرانجام در آستانه تهاجم اسرائیل به لبنان در 1982 کردهای دیگری که در خدمت اربابانی ناشناخته بودند خانه دوستانی را که پناهم داده بودند به خمپاره بستند – این هنگامی بود که من مشغول نگارش کتابی درباره بحران لبنان بودم...