Leyla Fîgaro
Îbrahîm Seydo Aydogan
Elma
Wek ku ji nişka ve dile min rawestiyabû û dîsa hatibû ser xwe, ez sekinîm. Min ji êşan berê xwe ji wê guhert, bi dû re min bala xwe dîsa da wê. Gava lê niherî ku min bala xwe dida wê û dîsa weke hercar li wê temaşe dikir, bişirî, dengê xwe jî nekir û wê jî ji xwe re li min temaşe kir. Cara yekem bû ku tevgereke nû pê re peyda dibû. Min fahm kiribû, wê ê dev ji inin berdaya.
Li gora «Pirtûka Evînê», gava ku hezkiriya te mîna te kir, tê wê mahneyê ku te ew xistiye bin bandora tevgerên xwe û ji lewra ew hedî hêdî dişibe te; lê li gora «Rexneya Pirtûka Evînê» gava hezkiriya te an jî hezkiriyê te qayiş bi te re kişand li te çi kir wê an jî wî jî weha kir, tê wê mahneye ku ew nema weke berê ji te hez dike. Lê di «Qedera Fîgaro» de dibêje «hemû peyvên ku hatine kirin, derew in; lewra di evînê de tu zagon tuneye.»
Bi dû re got, «tu ê ji min re nebêjî be tu ji bo çi weha lı min temaşe dikî?»
Vê carê tu şika min jê nemabû. Mîna biyaniyekê dinihêrî û dîsa mîna biyaniyekê pirsîbû. «Qedera fîgaro» dibeje «ji bo ku hûn bizanin bê rastiya wê çi ye, li çavên wê an jî li çavên wî binihêrin; hûn hoste bin jî ne hoste bin jî, hingê hûn ê fahm bikin bê ew ji we hez dike an na. Ji ber ku yê/a hez dike û ye/a hez nake qet nabe yek.»
Di «Qedera Fîgaro» de, di beşê bi navê «Şowalyeyên Evînên Têkçûyî» de dibeje «û hemû hezkiriyên wî piştî ku weha ji dil soz dida wî, nedima du rojan ku dev ji wî berdida.»
Îbrahîm Seydo Aydogan, di sala 1976an de li Qosera navçeya Mêrdînê ji dayik bû. Li Diyarbekirê, li Zaningeha Dîcleyê, beşê Mamostetiya Edebiyat û Zimanê Tirkî xwend û li Stenbolê, li Lîseya Sultanahmedê, sê salan xebitî. Di ber karê mamostetiyê re berpirsiyarî û edîtoriya kovara edebî û çandî Pelînê kir.
Di 1999an de romana wî ya yekem Reş û Spî di nav weşanên Dozê re derket û di 2002an de jî çapa wê ya duyem li ser malpera Nefelê hate belavkirin. Leyla Fîgaro romana nivîskêr ya duyem e. | 
