Pirça winda
Mehmet Şarman
Avesta
“Ku ez di nav sê salan de, nobelê, nestînim divê ez di xwe nim.” Ji xwe re got û çû li ser qompîtirê rûnişt.
Gelî temeşavanên hêja... (Gelo ev peyv zêde nehatiye bikaranîn? Ez tiştekî din nebêjim. An na? Ne xeme lo. Ma wan bêbavan çend ca-ran Roj tv temaşe kirine...) Nivîskarên ezîz, komîteya nobela hêja... (Dîsa hêja!)
Qaso, bi navê xwe yê nû, Jan Jîndar ev çar sal bû çi biketa ber qelema wî dinivîsî û ji kovarên cûr bi cûr re dişand. Bi coşeke mezin li benda bersivekê dima. Xewên şevan lê heram, guh lê direj dibû. Çavên wî bi qompîtirê re dizeliqî. Roj derbas nedibûn. Wisa dilteng û tengezar dibû. Cixara xwe û xwelîdanka xwe hildida, xwe li ser ni-vînên qirêj ên erdê dirêj dikir û dikete nav xeyalên bê ser, bê binî.
.....
Mehmet Şarman, di sala 1983yan de hatiye dinyayê. Ji ber ku li gundê wan dibistan tunebû, wî jî bi zanîngehê dest bi perwerdehiya xwe kir. Bi alîkariya bavê xwe fêrî xwendinê bû, bi xwendina pirtûkan jî bûn neyarên hev. Îspanyolî, ingilîzî, fransî, almanî di nav zimanên sereke de ne ku ew nizane. Heya niha qet neketiye girtîgehê, ji ber vê kemasiya xwe pirr ber xwe dikeve. Ew jî weke pîrika xwe ji şekirê tirş, pîvaz, keledoş û siwarbûna hespan hez dike. Di piçûkahiya xwe de zarokekî pirr nes bû. 1923 caran serê wî şikestiye. Ku nebûya nivîskar, dixwest, li Paraguayê bibûya qijikeke fransî ya lal, ku ji bilîtirkî nizanibe. Çend heb çîrokên xwe di hinek kovaran de bi navê J.K. weşiyane.
| 
